| Clubcommissies |
| Dijkrunnerverhalen |
| Verhalen |
Hardloopvereniging De Dijkrunners Dodewaard
DIJKRUNNERVERHALEN
In deze rubriek kunnen de dijkrunners hun verhaal kwijt,
Waarom loop ik bij de Dijkrunners?
Waarom is hardlopen mijn passie?
Wat was mijn mooiste loop?
Foto's erbij en opsturen!! We beginnen met een verhaal uit de oude doos dat ook nog een vervolg zal krijgen.
Stuur je bijdrage naar verhalen@dijkrunners.nl
Hoe mijn marathon van Athene (2005) toch nog werkelijkheid werd …
Op 6 november jl. heb ik de klassieke marathon van Athene gelopen. ‘Waarom Athene?’ vroegen diverse Dijkrunners mij toen ik mijn voornemen kenbaar maakte. ‘Dichtbij is toch ook keuze genoeg!’. Wel, niet om zomaar een marathon te lopen, dat had ik al twee keer eerder gedaan te weten in 1978 en 1983 (zo dichtbij mogelijk: nl. die van Utrecht), maar om de oorspronkelijke marathon te lopen. Daarvoor is het eerst nodig om een stukje geschiedenis over de oorsprong van de marathon te vertellen. Vandaag de dag is de marathon in de atletiek algemeen bekend als de langste loop over een afstand van 42 km en 195 meter. De oorsprong van de naam marathon is gebaseerd op een legende uit de Griekse oudheid. Meer dan 2300 jaar geleden vond de slag bij Marathon plaats, een plaatsje ten noorden van Athene. De Grieken versloegen toen een zesvoudige overmacht van de Perzen. Om deze tijding over te brengen aan de koning in Athene werd de soldaat Pheidippides uitgekozen. Hij liep de hele weg van Marathon naar Athene zo hard mogelijk en begroette hem met de woorden: ‘Verheugt U, wij hebben gewonnen’, waarna hij dood neerviel. De eerste marathon werd in 1896 tijdens de eerste Olympische spelen gelopen en was bedacht als spektakel om de herschepping van de Olympische spelen van het klassieke Griekenland tot een succes te maken. Het parcours liep volgens de traditionele route van het dorp Marathon naar het Olympische Panathinaikou stadion in Athene over een afstand van 40 km. De eerste wedstrijd vond plaats in 1896 tijdens de eerste internationale Olympische spelen, er waren 8 deelnemers. Sindsdien heeft de marathon zich verder ontwikkeld van spektakelstuk in het begin van de vorige eeuw tot een hausse vanaf de jaren zestig. De marathon spreekt iedereen tot de verbeelding, maar zonder een degelijke voorbereiding is het niet aan te raden. Mijn voornemen om de marathon van Athene te gaan lopen, een wens die ik al meer dan 30 jaar koester, is dit jaar ten uitvoer gebracht. Lopen doe ik al meer dan 40 jaar, vanaf middelbare schooltijd, studententijd tot en met vandaag de dag. Tot eind vorig jaar niet in verenigingsverband, maar bijna 25 jaar als leider van een loopgroepje dat eens per jaar mee deed aan de Veluweloop. De laatste jaren was ik als enige actieveling overgebleven en besloot vorig jaar te stoppen met mijn bosloop op dinsdag- en vrijdagmiddag na werktijd. Vanaf 3 januari dit jaar loop ik bij de Dijkrunners en ik moet zeggen: met veel plezier. Mijn loopconditie, die nooit slecht geweest is, nam het eerste half jaar snel toe, hoewel ik er een paar enkele weken tussen uit moest.. Zo besloot ik in de zomervakantie een halve marathon te lopen. De enige die ik kon vinden in augustus was die van Vlieland, die op zondag 7 augustus gehouden zou worden. We maakten er een uitje van met een overnachting op Vlieland. Met nog geen 400 deelnemers een prachtige loop door de duinen en eindigend in de Dorpsstraat. Met 1.39.07 was ik zeer tevreden, de eerste loop langer dan 10 km sinds bijna 25 jaar. Ik begon enthousiast te worden en dacht stiekem al aan Athene, dat we inmiddels al veel beter kenden omdat onze dochter er enkele jaren gewoond heeft. Het is een prachtige historische stad, de smog die Athene vroeger kenmerkte komt nauwelijks meer voor en de organisatie van de Olympische spelen in 2004 heeft de stad een geweldige opknapbeurt gegeven, een goed en goedkoop metro- en tram netwerk en prachtige stadions, waaronder een vernieuwd Panathinaikou stadion, waar op 29 augustus de Italiaan Stefano Baldini Olympisch kampioen werd op de marathon, gelopen volgens het klassieke parcours. Sinds 1983 wordt op de eerste zondag in november in Athene de Athens Classic Marathon georganiseerd, die het klassieke parcours van Marathon naar het Panathinaikou stadion volgt.
Eind augustus besloot ik definitief naar Athene te gaan, ik schreef me in en boekte voor 2 personen een vliegreis naar Athene met Olympic Air en een hotelkamer voor 2 personen. Inmiddels had ik het aantal duurloopkm al opgevoerd met een totaal van 156 in augustus. In september en oktober voerde ik de trainingsfrequentie op van 3-4x per week naar 5-6x, waarbij een aantal lange duurlopen van 25 en 30 km werden gedaan. In totaal liep ik deze 2 maanden ruim 550 km. Een laatste wedstrijdtraining was de halve marathon van Amsterdam (16 oktober) die ik boven verwachting in 1.36.25 aflegde. Daarna volgde nog de langste duurloop van 32.5 km, waarna gedurende de laatste 2 weken de training wat afgebouwd werd.
Donderdag voor de marathon reisde ik met mijn vrouw Nolly naar Athene. We hadden een hotel in het centrum van de stad, vlakbij de Acropolis. Vrijdag reisden we eerst met de metro naar het nieuwe olympisch complex in Piraeus om de racenummers, chip e.d. op te halen. Er bleken ca 2700 deelnemers ingeschreven te hebben, waarvan ruim 80 uit Nederland. Zaterdag vond daar ook de openingsceremonie en de pasta party plaats. De resterende tijd van vrijdag en zaterdag gebruikten we om rustig rond te wandelen, steeds weer verwonderd over zoveel bewaarde oudheid. Er zijn vele terrasjes met uitzicht op de Acropolis, waar het in de zon genieten is met een wijntje of een heerlijke Griekse maaltijd. Verbazend hoeveel Grieken hier op zaterdag en zondag rondflaneren. Zondagochtend was het vroeg op: om 5.00 uur, Het hotel bleek bereid een vroege maaltijd gereed te hebben. Tot mijn verbazing bleken ‘s morgens ook nog 3 Franse marathonlopers te ontbijten. Vervolgens wandelde ik in het donker, langs de Acropolis naar het Panathinaikou stadion waar tussen 6 uur en 6.30 de marathonlopers aanwezig moesten zijn om met bussen naar Marathon vervoerd te worden. Het was een drukte van belang. Vlakbij het stadion kwamen de lopers, die alle talen spraken, aangesneld. De bus bleek bijna een uur nodig te hebben om in Marathon te komen. De start vond plaats bij de voor de Olympische spelen opgerichte Arc bij het Stadion van Marathon. Daar was nog anderhalf uur tijd om te kleden, in te lopen en dergelijke. Het waaide flink en was pittig koud, in het ochtendgloren ca 12 graden. Om half negen precies, de zon kwam er al flink door, loste de Olympisch Kampioen Marathon 2004, de Italiaan Stefano Baldini, het startschot. De eerste 12 km zijn vrij vlak en verliepen vlot, hoewel ik bij elke 2,5 km de goedverzorgde drinkposten niet oversloeg. Daarna werd het heuvelachtig (het hoogteverschil is niet gering: in Marathon is de start op 25 m hoogte en op 33 km is het hoogste punt 240 m, terwijl de eindstreep in Athene zich op 70 m boven zeeniveau bevindt), steeds tegen de zon in die de droge aarde al snel tot boven de 20 graden opwarmde. Na 20 km ging het tot km 33 steeds omhoog, dit waren voor mij duidelijk de zwaarste kilometers, daarna ging het alleen weer omlaag en met Athene in zicht kwam het tempo er weer in. Langs de weg stonden overal Grieken de lopers aan te moedigen: bravo bravo! Het was een belevenis om even over twaalven het Olympische Stadion binnen te mogen rennen. Nolly wachtte me bij de finish met de camera gereed op, helaas … de batterijen waren net leeg en een mooie finish foto zat er niet in. Dat was echter het minst belangrijke, het was een onvergetelijke belevenis, waar voor mij geen enkele andere sportervaring tegen op kan. Samen wandelden we weer naar ons hotel om lekker te douchen en op een terrasje wat te eten na te genieten. Mijn eindtijd was 3.40.04 waarmee ik van de 360 lopers in de leeftijdscategorie 55+ 38e bleek te zijn. Deze historische loop heeft mij werkelijk zeer veel voldoening gegeven. Lichamelijk was ik snel hersteld, 2 dagen wat stijf, maar woensdag trainde ik al weer rustig mee met de Dijkrunners en zaterdags deed ik al weer een duurloop van 14 km.
Met dank aan lopers en trainers van de Dijkrunners voor hun belangstelling en adviezen zowel tijdens de maanden van voorbereiding als na afloop ……… Jaap van Tuyl
De Zaterdagochtendboslopers
De Zaterdagochtendboslopers
Een beetje hardloper traint drie keer in de week, 2x per week bij de Dijkrunners en 1x per week voor je zelf. Misschien is het herkenbaar, misschien ook niet, maar voor die derde keer, helemaal alleen over de dijk of door het veld, is de motivatie soms ver te zoeken. Dus dachten een aantal Dijkrunners we gaan elke zaterdagochtend met elkaar naar het bos, het weekend lekker vroeg en sportief beginnen met een rustige 10 km door het bos en door het veld.
Op vrijdagavond begint de “Zaterdagochtendboslopers App” te ratelen en te piepen, wie gaat er mee? Wat voor een weer wordt het? Wie stapt bij wie in de auto? Wie bakt er deze keer appeltaart? Wie neemt de oliebollen mee?
Zaterdagochtend om half 9 verzamelen we ons op de parkeerplaats bij het Wokpaleis in Rhenen. En dan begint het, we rennen door het bos, de mannen houden het hekje open voor de dames, we rekken en strekken bij een mooi uitzichtje over de Blauwe kamer en als er nieuwe lopers zijn wordt er een groepsfoto gemaakt bij een ander mooi uitzichtpunt. Daarna weer verder door het bos met dwaze koeien en langs de Grift met loslopende schapen. Het “toetje” is een langgerekt fietspad de Grebbeberg op, de afspraak is ben je als eerste boven dan ga je de laatste ophalen en zo tikt iedereen uiteindelijk bovenaan het hekje aan. Omdat de 10km dan nog niet helemaal bereikt is rennen we nog een rondje om het Berenbos om uiteindelijk weer op de parkeerplaats aan te komen. Horloges worden met elkaar vergeleken, een extra rondje om een boom wordt gerend, iedereen heeft weer 10km op de teller. Met een beetje geluk is er dan ook nog iemand jarig geweest of gewoon vroeg opgestaan voor een thermoskan koffie en sluiten we onze training gezellig af.
Voor degene die niet mee zijn geweest (en vooral heel veel plezier missen) schrijven we tegenwoordig een column, lees mee of sluit een keer aan op zaterdagochtend!
Zaterdag 23
februari 2019
Wat een mooi
begin van het
weekend met als
nieuw lid van
onze groep
Everdien,
welkom! De dag
begon een beetje
fris maar het
zonnetje warmde
ons al snel op.
Één van ons liet
zijn knieën al
aan de frisse
lucht wennen, de
runderen waren
gelukkig niet
onder de indruk
en graasden
rustig door. Op
verzoek van M
werd een grote
ronde langs de
wolven gelopen
en ook de beren
kwamen net uit
hun
winteronderkomen
om ons een goede
morgen te
wensen. Ons
nieuwe lid had
het zwaar, maar
met al onze tips
een
aanmoedigingen
kwam ook zij de
berg op. De
beste tip, van
H, was blijf
vooruit kijken.
Dit bleek de
beste tip ooit,
midden in ons
blikveld
verschenen twee
witte kadetjes.
De eigenaar wil
i.v.m. de
privacy niet met
naam en toenaam
genoemd worden
en dat
respecteren wij
uiteraard. Maar
voor diegene die
er niet bij
waren, jullie
hebben wat
gemist!
Zaterdag 30
maart 2019
Het zonnetje
schijnt al vroeg
en dus worden er
bij aankomst in
het bos veel
blote benen
getoond. Een
enkeling denkt
dat dit pas mag
nadat de
zomertijd is
ingegaan en een
ander heeft op
de vroege
ochtend al
kleding”advies”
van vrouwlief
gehad. Omdat H1
het bos niet in
durft bang voor
nog meer
blessureleed
besluiten we met
haar mee te
lopen over
geasfalteerde
paden. Na 10
meter blijkt dit
al niet zo
veilig als
gedacht, J gaf
de tegemoet
komende
wielrenner iets
te veel ruimte
en verzwikte
zijn enkel. Zijn
lichaam
positioneerde
zich abrupt in
een squat
positie, zijn
hoofd liep rood
aan en onze
teamarts stond
direct paraat.
Maar een echte
man zegt dan
“het valt wel
mee” en dus
vervolgden we
onze weg. H2 was
al snel toe aan
een rustpauze en
dus rekten en
strekten we ons
met uitzicht
over de Blauwe
kamer. De rest
van de route
verliep soepel
en de berg kwam
al snel in
zicht. Bovenaan
de berg was er
een gedeelde
eerste plaats
voor D en H3,
blij dat de
toppers een
keertje in hun
bed waren
blijven liggen.
Na ook de beren
een goede morgen
te hebben
gewenst werden
we beloond met
een schaal
muzikale
oliebollen uit
Dodewaard,
lauwwarm,
poedersuiker,
mmmmmm we hebben
er van genoten.
De groepsfoto
toont de toppers
van deze
ochtend, foto
credits zijn
voor H3.
P.s. bij het
bestuderen van
de foto bleek er
vanochtend ook
een gangster
achter ons aan
te hebben
gelopen, zijn je
pupillen
momenteel iets
groter dan
normaal dan was
de poedersuiker
misschien toch
geen
poedersuiker….
Zaterdag 20
april 2019
De dag voor
Pasen, de dag
dat Henk het
gevoel had dat
het een
bijzondere dag
ging worden, de
ochtend dat de
ene al vroeg
cakejes stond te
bakken en de
ander eieren
stond te koken,
terwijl de rest
nog hard aan het
werk was of nog
op bed lag. Maar
om half 9 waren
we met 11 man
weer paraat voor
en rondje
hardlopen over
fietspaden en
door het bos. De
zon scheen over
de Rijn en de
schapen deden
zich voor als
ware (paas)hazen
en rende voor
ons uit. De berg
werd beklommen
en met de
plaatselijke
hondeigenaren
werd een praatje
gemaakt. De
beren hadden
door dat het dit
weekend om de
paashaas draaide
en hielden zich
verborgen in hun
hol. Na 10km,
waarvan de
laatste meters
om een boom
werden gerend,
gingen de
kofferbakken
open, werden
tafels
uitgeklapt en
bracht een
tafelkleed veel
kleurplezier.
Tijd voor een
huldiging. Omdat
groep Ochten
vandaag voor de
43-ste keer met
chauffeur Henk
mee reed werd
hij gehuldigd.
Mutsjes,
toetertjes en
heel hele grote
chocolade
paashaas maakte
het feest
compleet.
Parkeerwachter
Lil’Kleine dacht
er het zijne
van, 2 grote
roze paaseieren
passeerde,
crackers met
suiker vlogen
alle kanten op,
eieren werden
gekeurd op
hardheid, foto’s
werden gemaakt,
complimenten.
Tweede
Paasdag 2019
De Acht van
Henk. Voor de
absolute
loopverslaafden
werd er een
extra training
ingelast. De
deelnemersscore
viel tegen, of
mee, het is maar
hoe je het
bekijkt. Slechts
vier gaven er
blijk van geen
training over te
kunnen slaan
zonder
ontwenningsverschijnselen
en wel zodanig
dat men het er
zelfs over had
om op deze extra
uitslaap dag
voor dag en dauw
de bedstee te
verlaten en zich
om 8 uur te
melden onder de
Echteldse PWA
brug. Jawel,
8uur en wel
hierom: een
ieder had
Paashaast. Voor
Henk was het
weer een
bijzondere dag,
want nadat hij
zaterdag
gehuldigd was
voor een
heleboel keer
rijden naar het
bos waarvoor hij
een levensgroot
konijn mocht
ontvangen, werd
hij nu ook nog
eens zelf
opgehaald. En
dat beviel hem
bijzonder goed.
Als een ware
directeur nam
hij plaats
achterin,
weliswaar
enigszins
mopperend wegens
het ontberen van
het Financieel
Dagblad, maar
verder was het
voor hem goed
toeven achterin
(de Twingo!...)
Klokslag 8 uur
arriveerden we
op de dijk,
opgewacht door
Joost, die vond
dat we nogal
laat waren; wie
was hier ook al
weer de ergste
loop-addict? De
route was geheel
bedacht en
uitgezet door
Henk, die een
thuiswedstrijd
liep. Het
achtje, zoals
hij dat zo
treffend
samenvatte,
vanwege het
wiskundige
figuur dat wij
van bovenaf
gezien al lopend
neerzetten,
voerde ons door
de uiterwaarden,
langs
schitterende, in
volle bloei
staande
appelboomgaarden,
een kudde wilde
(nou ja, in ons
geval slapende)
pony’s, vele
ganzen en zelfs
een verdwaalde
paashaas op zijn
retour. Uniek
Echtelds
landschap,
waarbij zelfs
IJzendoorn nog
even werd
aangetikt. Er
was volop zon en
een verfrissend
briesje. En ja,
er waren
klimmetjes,
meerdere zelfs,
maar die waren
niet steil en
lang genoeg om
deze loop als
een evenement te
kunnen
beschouwen, dus
er was deze keer
geen podium. Dat
men haast had,
bleek uit de
gemiddelde
loopsnelheid:
10,2 km/u!
Concluderend was
het voor de
deelnemende
lopers een zeer
geslaagde
ochtend, waaraan
menigeen door
zijn of haar
afwezigheid heel
wat heeft
gemist.
Desirée van Gelderen
Klein Zwitserland trail 50 km
Na een paar wegmarathons en een marathon op het onverharde (trail), vond ik het tijd voor de volgende stap en na veel kilometers trainen dit voorjaar heb ik mij ingeschreven voor de 50 km tijdens de Klein Zwitserland trail op de Veluwezoom op tweede paasdag. Wat deze trail extra lastig maakt, is dat de route niet met bordjes wordt aangegeven, maar dat je hem op GPS moet lopen, ik heb de route dus in mijn horloge geladen. De start zou eigenlijk om 7:00 zijn, maar vanwege de verwachte warmte werd deze verplaatst naar 6:30. Dit betekende dat de wekker op tweede paasdag op 4:30 moest, maar ondanks dat was ik er helemaal klaar voor en had ik er enorm veel zin in.
Om 6:00 was ik op de startlocatie, een blokhut van de lokale scouting, waar iedereen hartelijk werd ontvangen door de organisatie. Onder het genot van een bakje koffie was iedereen zijn startnummer aan het opspelden en werden er ontspannen verhalen uitgewisseld. In totaal deden er ongeveer dertig lopers mee aan de 50 kilometer. Om 6:30 werden we uitgezwaaid door de organisatie en kon het avontuur beginnen. Vanaf de start liepen we met een groepje van ongeveer 6 man voorop en liepen we door de bossen rond Velp, heuveltje op en af. Na ongeveer 6 kilometer lopen bleven we ineens met zijn drieen over en zo kwamen na een klein uurtje op kilometer 10 op de eerste drinkpost aan. We waren eerder dan de organisatie verwachte, want ze waren nog druk bezig met alles op te bouwen, maar kwamen al snel aan met allerlei lekkers. Waar je tijdens een wegwedstrijd snel een bekertje water aanpaskt, dit achterover gooit en dan snel weer verder gaat, heb je tijdens een veel meer tijd bij de drankposten. Bij de eerste stop nemen we even rustig de tijd om wat cola te drinken en wat winegums te eten en gaan dan na een paar minuten verder met de route. Op dit punt bereiken we ook de Posbank, doordat de zon net is opgekomen is het uitzicht over de Posbank schitterend en vliegen de kilometers voorbij. Na tot kilometer 18 over de heide te hebben geslingerd bereiken we weer het bos en komen we na een paar kilometer ook drinkpost twee. Hier drink ik even een kopje koffie en kletsen we een tijdje met de vrijwilliger die hier iedereen in de watten legt. Hierna vervolgen we weer onze weg door het bos, we zijn nog steeds met zijn drieen, maar lopen wel steeds ons eigen tempo, maar sluiten ook steeds weer bij elkaar aan. Tot aan de drinkpost op kilometer 34 slingeren we door het bos en pakken de nodige klimmetjes mee. Na de derde drinkpost stond er nog 6 kilometer bos op het programma via allemaal smalle paadjes en kwamen we op kilometer 40 weer op de heide terecht, hier moest ik mijn twee mede lopers laten gaan. Op een lang stuk waar het vals plat omhoog liep, moest ik voor de eerste keer over gaan op een wandeltempo. Aan het einde van de klim kon ik gelukkig weer mijn normale tempo oppakken en liep het parcours weer over een mooi open stuk heide. Hierna kwam de grootste uitdaging, na 44 kilometer moest er een grote zandverstuiving worden overgestoken, waar je tot je enkels in het zand zakte. Hier kwam ik ook de man met de hamer tegen en werd het echt afzien. Na een korte stop op de laatste drinkpost na 45 kilometer ging ik op weg naar de finish. In de laatste kilometers kwamen we ook veel deelnemers tegen van de kortere afstanden en moest ik zodra het parcours omhoog ging iedere keer overgaan op een wandeltempo. Op deze manier kwam ik na 50 kilometer en meer dan 1100 hoogtemeters in ongeveer 5:45 als derde over de finish, totaal gesloopt maar met een grote glimlach op mijn gezicht.
Na de finish was er voor iedere deelnemer een lekkere pannenkoek en een koud biertje beschikbaar. Waar ik heerlijk van heb genoten zittend in het zonnetje. Nu maar weer nieuwe doelen gaan verzinnen.
Peter van Veldhuizen
Parkrun
Parkrun is een 5 km loop waar je gratis aan kan mee doen met een tijdsregistratie. Inmiddels zijn meer dan 600 locaties over de hele wereld waarbij er gemiddeld zo’n 200 lopers meedoen. Het is gestart in Engeland in 2004. Voor een stukje historie en hoe het werkt, kijk hier naar een item op de BBC: https://www.youtube.com/watch?v=Qj149xnxSLU
Meestal starten ze om 09.00 uur op zaterdag. Iedereen kan mee doen, jong tot oud, hardlopend of wandelend, met je kind of kinderwagen, de hond, in een rolstoel. Het systeem draait geheel op vrijwilligers en er is een aantal sponsors die parkrun ondersteunen.
Parkrun is briljant in zijn eenvoud: je meldt je eenmalig aan op de website waarmee je een barcode krijgt. Je hoeft je van te voren niet aan te melden, je komt gewoon. Je loopt je 5km en bij de finish kom je terecht in een soort fuik. Op volgorde krijg je een token en die moet je dan scannen samen met je barcode. Je resultaat krijg je in de mail en hij wordt gepubliceerd.
Begin dit jaar hebben we er eentje in London gelopen. Daar zijn er zoveel (meer dan 50), we konden rondom ons hotel binnen een straal van een paar kilometer kiezen uit meerderen. Eerst met de dubbeldekker erheen, beetje inlopen en dan wordt er door een vrijwilliger omgeroepen dat iedereen bij de start moet komen. Het parcours wordt uitgelegd, gevraagd wordt of er lopers zijn voor de eerste keer en of er ‘milestoners’ zijn (lopers die een parkrun voor de 50e, 100e, 205e of 500e keer lopen). Dan gaat om 9 uur iedereen van start. Het parcours is overal natuurlijk verschillend, maar meestal in een park. Het kan 1 ronde zijn, maar ook dat je een ronde vaker moet lopen. Onderweg staan banieren en vrijwilligers om je de weg te wijzen en aan te moedigen.
Maar onze favoriet is toch wel de parkrun op de Southbank van Brisbane. In Australië beginnen ze trouwens als om 7 uur ’s ochtends, dat is wel even wennen zo vroeg, maar met een zonnetje en warm weer erbij ben je zo wakker!
Voor meer informatie kijk op www.parkrun.com. Wie weet is er eentje bij jou in de buurt als je op vakantie bent.
Jacomijn Appeldoorn & Johan Kaspers